Soms heb je zo van die mensen die enorm vervelend zijn.
Altijd dingen vragen, omdat ze van niks weten en jij wel… dus komen ze maar naar jou toe.
Niks zo vervelend als mensen die steeds maar beroep moeten doen op jouw expertise omdat ze er gewoon zelf niks van bakken.
Het enige dat nóg vervelender is, is als diezelfde mensen ineens niet meer naar je toe komen. Ze hebben je niet meer nodig, ze redden het best wel in hun eentje. Zelfredzaam tot en met.
En daar zit je dan. Met die leegte.
Ik persoonlijk herken me voor alle duidelijkheid niet in dit verhaal.
De enige die ooit beroep op mij heeft gedaan is mijn kat.
Omdat ze zelf niet in staat is om naar de supermarkt te gaan, 2 euro in een winkelkarretje te duwen, naar de kattenafdeling te racen, haar lievelingsvoer van het rek te halen en aan te schuiven bij de kassa om dan te moeten vaststellen dat haar bankkaart nog thuis ligt in haar onlinebankingmachientje.
Ja, daarvoor had ze mij dus nodig.
Maar kijk, mijn kat is enkele maanden geleden verhuisd naar de buren van mijn ouderlijke thuis te Beveren-Leie.
Van mijn kleine appartementje in Gent, naar een huis met veranda en tuin waarin ze vrij kan spelen.
Mijn eerste gevoel: “Joepie! Rust!”
Maar soms is het gewoon stil. TE stil…
Alles goed Poetie?
Heb je nog iets nodig?
Die speciale brokjes?Je moet maar roepen he…je weet het…als ik nog iets voor je kan betekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten