Eerlijkheid, duidelijkheid en structuur

Ik hou van eerlijkheid, duidelijkheid en structuur.
Ik hou ook van mensen die mij dat kunnen bieden.
Neem nu bijvoorbeeld een goede vriendin van me.
Zij beantwoordt een vraag graag met de vraag 'Moet ik eerlijk zijn of tactvol?'
En als ik een licht crisismoment heb, dan is zij er om rustig vanuit de zetel op te merken dat ik niet semi-obsessief aan het opruimen ben, en dus de semi gerust kan laten vallen.
Ze heeft het al zo vaak gezien. En het helpt wel, maar even later lijkt het weer alsof er net een bom ontploft is.

Laat ons zeggen dat mijn zoektocht naar structuur wel duidelijk is.
Ik geef het eerlijk toe: ik ben de weg ietwat kwijt.
Daarom heb ik me onlangs ook een gps aangeschaft.
Niet alleen omdat ik er ooit bijna 3 uur over deed om van Brugge naar Gent te rijden (Ik dacht dat ik nooit meer thuis zou geraken, en dus zou moeten overleven op de snoepjes die nog ergens onder mijn autostoel lagen), maar ook omdat ik het aangenaam vind als een diepe mannenstem me beveelt wat ik moet doen.

Ja Tom Tom.
Natuurlijk Tom Tom.
Wat je maar zegt Tom Tom.
NEE TOM TOM NEE.
Of hihi misschien toch wel Tom Tom.

Tom Tom,
I'd be lost without you.

Als bevestiging van een kat moet komen.

Soms heb je zo van die mensen die enorm vervelend zijn.
Altijd dingen vragen, omdat ze van niks weten en jij wel… dus komen ze maar naar jou toe.
Niks zo vervelend als mensen die steeds maar beroep moeten doen op jouw expertise omdat ze er gewoon zelf niks van bakken.
Het enige dat nóg vervelender is, is als diezelfde mensen ineens niet meer naar je toe komen. Ze hebben je niet meer nodig, ze redden het best wel in hun eentje. Zelfredzaam tot en met.
En daar zit je dan. Met die leegte.

Ik persoonlijk herken me voor alle duidelijkheid niet in dit verhaal.
De enige die ooit beroep op mij heeft gedaan is mijn kat.
Omdat ze zelf niet in staat is om naar de supermarkt te gaan, 2 euro in een winkelkarretje te duwen, naar de kattenafdeling te racen, haar lievelingsvoer van het rek te halen en aan te schuiven bij de kassa om dan te moeten vaststellen dat haar bankkaart nog thuis ligt in haar onlinebankingmachientje.
Ja, daarvoor had ze mij dus nodig.

Maar kijk, mijn kat is enkele maanden geleden verhuisd naar de buren van mijn ouderlijke thuis te Beveren-Leie.
Van mijn kleine appartementje in Gent, naar een huis met veranda en tuin waarin ze vrij kan spelen.
Mijn eerste gevoel: “Joepie! Rust!”
Maar soms is het gewoon stil. TE stil…

Alles goed Poetie?
Heb je nog iets nodig?
Die speciale brokjes?Je moet maar roepen he…je weet het…als ik nog iets voor je kan betekenen.